öyle ki cehenneme aşkla giren, yanmazmış...

yargısız, hükümsüz kalmak durumunda olmamızın gereği;

kimin ne tür bir cehennem ateşiyle tutuşarak evrildiğini bilemeyişimizin gerçekliğinden...

böylelikle koyduğumuz yargının esasen bir karşılığı hiçbir zaman olamayacaktır...

onun yaptığı hep onun mesuliyetinde kalacaktır...

.

hükümsüz kalmayı başarabildiğimiz an, kendi gerçekliğimize daha da yakınlaşırız...

kendimize dürüst olabildikçe ve kalabildikçe ise kendi gerçekliğimizi inşaa ediyor oluruz...

. 

ateşe vermeden, soğukkanlılıkla, kırmadan ve kırılmadan alanı terk edebilmenin ve hükmü sisteme bırakmanın getirisi, "sen"in yükselişine hizmet eder...

.

ne kadar az müdahele, o kadar çok yükseliş... 

. 

"o da öyle bir insan" diyip geçtiğimiz veya bir şekilde geçebildiklerimizi bize ait olmayan gerçekliklerde bırakabilmek, kalbinin doğru yolunda olduğunun göstergesidir... kendi hayat dinamiğinin direksiyonunda oturuyorsundur... ve hatta radyonda hiç cızırtı yoktur..

.

öyle ki cehenemme aşkla giren, yanmazmış... 

. 

yolculuğunda sana açılacak olan kapıları bekleyen, kapıları aralayan elçiler ve kapıları ardına kadar açan sen, 

.

geçip giden bir tek sen...

. 

işte orada, 

sana kavuşmak isteyen sen,

senle,

hep varolan ışığın olan özünle kavuşur...

.

.

.

.

hep sevgiyle, 

id